Ulga na złe długi w PIT i CIT

Ustawa o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych, która wchodzi w życie 1 stycznia 2020 r., wprowadza w podatkach dochodowych tzw. ulgę na złe długi.

Polegać będzie ona na tym, że wierzyciel będzie miał prawo pomniejszyć swój przychód (tj. tzw. podstawę opodatkowania) o wierzytelność pieniężną, której dłużnik nie zapłacił w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie, na fakturze czy na rachunku – o ile wcześniej ją zaliczył do tych przychodów. Pozostaje przy tym zasada, że jako przychód podatkowy z działalności gospodarczej należy wykazać należne od kontrahentów kwoty, choćby nie zostały one faktycznie zapłacone. Nie można korzystać z ulgi na złe długi odnośnie wierzytelności istniejących między podmiotami powiązanymi.

To odliczenie od przychodu kwoty niezapłaconej wierzytelności może być dokonane przez wierzyciela w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym bezskutecznie upłynął powyższy 90-dniowy termin – o ile do dnia złożenia zeznania podatkowego wierzytelność nie została uregulowana przez dłużnika lub zbyta przez wierzyciela. Jeśli zaś wierzyciel wykazał stratę za dany rok podatkowy, to wspomniane odliczenie zwiększy tę stratę podatkową, a strata może pomniejszać dochody uzyskiwane w kolejnych 5 latach podatkowych. Nowelizacja nakazuje także wykazywanie w zeznaniu podatkowym wierzytelności lub zobowiązań, które powodują zwiększenia lub zmniejszenia podstawy opodatkowania.

Aby wierzyciel mógł skorzystać z ulgi, konieczne będzie też spełnienie łączne 3 warunków:

1. dłużnik na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania podatkowego nie może być w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
2. od daty wystawienia faktury (rachunku) lub zawarcia umowy dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wystawiona faktura (lub rachunek) lub została zawarta umowa; w przypadku gdy rok kalendarzowy, w którym wystawiono fakturę (rachunek), jest inny niż rok kalendarzowy, w którym zawarto umowę – gdy nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego późniejszej z tych czynności;
3. transakcja handlowa zawarta jest w ramach działalności wierzyciela oraz działalności dłużnika, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium RP.