Stawka ryczałtu dla badań klinicznych
Zgodnie z ustawą z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, podstawową stawką, którą stosuje się dla przychodów osiąganych ze świadczenia usług w zakresie opieki zdrowotnej, sklasyfikowanych w dziale 86 PKWiU, jest stawka 14% podatku (art. 12 ust. 1 pkt 2a lit. a ustawy).
Badania kliniczne są jednak specyficzną dziedziną nauk medycznych. Zgodnie z definicją. badania kliniczne przeprowadzane są przy udziale ludzi, którzy dobrowolnie zgłaszają chęć udziału i spełniają określone wymogi predysponujące do uczestnictwa w danym projekcie. Pacjentowi podawany jest lek, który został już przebadany pod względem skuteczności i bezpieczeństwa w badaniach laboratoryjnych i na zwierzętach, a samo podanie leku służy temu, aby potwierdzić korzystne działanie terapii w przypadku ludzi. Oznacza to, że badania takie nie są wprost usługą w zakresie opieki zdrowotnej, a służą także badaniom naukowym. Zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy – Prawo farmaceutyczne, badaniem klinicznym jest każde badanie prowadzone z udziałem ludzi w celu odkrycia lub potwierdzenia klinicznych, farmakologicznych, w tym farmakodynamicznych skutków działania jednego lub wielu badanych produktów leczniczych, lub w celu zidentyfikowania działań niepożądanych jednego lub większej liczby badanych produktów leczniczych, lub śledzenia wchłaniania, dystrybucji, metabolizmu i wydalania jednego lub większej liczby badanych produktów leczniczych, mając na względzie ich bezpieczeństwo i skuteczność. Z art. 2 ust. 2c ww. ustawy wynika, że badanym produktem leczniczym jest substancja albo mieszanina substancji, którym nadano postać farmaceutyczną substancji czynnej lub placebo, badana lub wykorzystywana jako produkt referencyjny w badaniu klinicznym, w tym również produkt już dopuszczony do obrotu, ale stosowany lub przygotowany w sposób odmienny od postaci dopuszczonej do obrotu lub stosowany we wskazaniu nieobjętym pozwoleniem, lub stosowany w celu uzyskania dodatkowych informacji dotyczących postaci już dopuszczonych do obrotu. Z definicji tej wynika jednoznacznie, że badanie kliniczne produktu leczniczego jest eksperymentem medycznym z użyciem produktu leczniczego przeprowadzanym na ludziach, w rozumieniu przepisów ustawy z 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (art. 37a ust. 2 ww. ustawy – Prawo farmaceutyczne).
Z najnowszych interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wynika, iż lekarze prowadzący badania kliniczne, których specyfika pozwala na zakwalifikowanie ich jako PKWIU 72.19.43.0 – Usługi w zakresie prac rozwojowych w dziedzinie nauk medycznych i farmacji, mogą być uprawnieni do opodatkowania dochodów uzyskiwanych z prowadzenia badań klinicznych wykonywanych w ramach indywidualnej działalności gospodarczej w systemie ryczałtu ewidencjonowanego, podlegających opodatkowaniu ryczałtem ewidencjonowanym przy zastosowaniu następujących stawek opodatkowania: 8,5% przychodów do kwoty 100 000 zł oraz 12,5% przychodów od nadwyżki ponad kwotę 100 000 zł. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 4 lit. e ww. ustawy, ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów do kwoty 100 000 zł oraz 12,5% przychodów od nadwyżki ponad kwotę 100 000 zł z tytułu wykonywania usług w zakresie badań naukowych i prac rozwojowych (PKWiU dział 72).
W każdym przypadku należy jednak indywidualnie rozważyć, pod jakie PKWiU należy zakwalifikować daną usługę oraz w związku z tym jaką stawkę ryczałtu należy zastosować do opodatkowania przychodów osiąganych ze świadczenia tych usług. Całkowitą pewność co do prawidłowości zastosowania danej stawki może dać tylko indywidualna interpretacja Krajowej Informacji Skarbowej, a niniejszy wpis nie może stanowić porady co do wyboru formy opodatkowania i właściwej stawki ryczałtu.
Ulga na powrót
Nowelizacja przepisów podatkowych, tzw. Polski Ład, wprowadziła do polskiego systemu podatkowego nową ulgę w postaci zwolnienia kwotowego dla osób powracających na terytorium kraju w celach zarobkowych (tzw. ulga na powrót). Ulga obowiązuje od dnia 1 stycznia 2022 r. i będzie można rozliczyć ją w przyszłych zeznaniach podatkowych.
Mechanizm ulgi polega na zwolnieniu od PIT niektórych dochodów osoby fizycznej, która powróciła do Polski po dniu 31 grudnia 2021 r. Ulgę będzie można stosować w kolejnych 4 latach podatkowych do wysokości 85 528 zł licząc albo od początku roku, w którym osoba wróciła do kraju, albo od roku następnego.
Rodzajami dochodów, do których można stosować ulgę są:
- Dochody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej i spółdzielczego stosunku pracy;
- Dochody z niektórych umów zlecenia;
- Dochody z pozarolniczej działalności gospodarczej, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27 (skala podatkowa), art. 30c (podatek liniowy) albo art. 30ca (opodatkowanie dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej) albo ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym w zakresie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.
Przy obliczaniu kwoty przychodów podlegających zwolnieniu od podatku nie uwzględnia się przychodów podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie ustawy o PIT (np. dochody z tyt. udziału w zysku osób prawnych), zwolnionych od podatku dochodowego oraz od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Zwolnienie przysługuje pod warunkiem łącznego spełnienia poniższych warunków:
1) w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu;
2) podatnik nie miał miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w okresie obejmującym:
- trzy lata kalendarzowe poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz
- okres od początku roku, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do dnia poprzedzającego dzień, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
3) podatnik:
- posiada obywatelstwo polskie, Kartę Polaka lub obywatelstwo inne niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo Konfederacji Szwajcarskiej lub
- miał miejsce zamieszkania nieprzerwanie co najmniej przez 3 lata kalendarzowe w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, Konfederacji Szwajcarskiej, Australii, Republice Chile, Państwie Izrael, Japonii, Kanadzie, Meksykańskich Stanach Zjednoczonych, Nowej Zelandii, Republice Korei, Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Stanach Zjednoczonych Ameryki, lub na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieprzerwanie przez co najmniej 5 lat kalendarzowych przed trzyletnim okresem;
4) posiada certyfikat rezydencji lub inny dowód dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do tego zwolnienia;
5) nie korzystał uprzednio, w całości lub w części, z tego zwolnienia – w przypadku podatników, którzy ponownie przeniosą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Ulga na powrót może być zastosowana już w trakcie roku, ale ostatecznego jej rozliczenia dokonuje się w zeznaniu rocznym. Jeżeli ulgę miałby stosować pracodawca lub zleceniodawca, należy złożyć mu odpowiednie oświadczenie w tym zakresie.
Estoński CIT: odpisy amortyzacyjne samochodu służbowego mogą stanowić ukryty zysk
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora KIS spółki, które wybrały estoński CIT, a które dla służbowych samochodów nie prowadzą ewidencji przebiegu, będą musiały zapłacić podatek od połowy odpisów amortyzacyjnych i wydatków eksploatacyjnych. Fiskus uznał je za ukryty zysk.
Zgodnie z ogólną definicją ukrytych zysków, aby w ogóle o nich mówić, beneficjentem musi być wspólnik lub podmiot z nim powiązany. Ponadto, ukryty zysk musi być powiązany z prawem do udziału w zyskach.
Zatem w opinii ekspertów prawidłowym podejściem byłoby opodatkowanie na zasadzie ukrytego zysku, tylko tych wydatków na samochody, z których korzystają wspólnicy spółki. Podkreśla się przy tym, że przepisy o estońskim CIT nie przewidują opłacania tego podatku od wydatków związanych z autami służbowymi wykorzystywanymi przez zwykłych pracowników spółki.
Jednak Dyrektor KIS miał odmienne zdanie. Spółka, która złożyła wniosek o interpretację wyjaśniła, że posiada samochody osobowe, dla których nie jest prowadzona ewidencja przebiegu. Wskazała że wykorzystuje te pojazdy wyłącznie do działalności gospodarczej, jednak aby uniknąć sporów z fiskusem, woli traktować je jako samochody do celów mieszanych. Wobec czego odlicza jedynie połowę VAT z wydatków oraz nie prowadzi ewidencji ich przebiegu.
Dyrektor KIS wskazał, że zgodnie przepisami ustawy o CIT, do ukrytych zysków nie zalicza się wydatków i odpisów amortyzacyjnych oraz odpisów z tytułu trwałej utraty wartości, związanych z używaniem samochodów osobowych, w wysokości 50% – w przypadku składników majątku, które nie są wykorzystywane wyłącznie na cele działalności gospodarczej. Z czego można wywnioskować, że takimi ukrytymi zyskami będzie druga połowa wydatków na takie auta.
Jednocześnie zdaniem KIS, o sposobie użytkowania samochodu będzie decydować prowadzenie bądź nie ewidencji przebiegu pojazdu dla celów VAT. Wyjaśnił, że jeżeli podatnik nie prowadzi takiej ewidencji, to przyjmuje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany do celów mieszanych.
Wobec czego, skoro spółka nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu, to 50% jej wydatków na samochody osobowe będzie stanowić ukryty zysk.
Ciężko zgodzić się z taką interpretacją organu. Ponownego podkreślenia wymaga fakt, iż żeby w ogóle mówić o ukrytym zysku, beneficjentem świadczenia musi być wspólnik lub inny podmiot powiązany. W objaśnieniach z 23 grudnia 2021 r. MF wskazał, że świadczenie będące ukrytym zyskiem powinno bezpośrednio lub pośrednio wynikać z uzgodnień pomiędzy podmiotami powiązanymi.
Interpretacja indywidualna dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 stycznia 2022 r. – 0111-KDIB1-2.4010. 554.2021.2.AK
Rządzący zastanawiają się nad uregulowaniem zawodu księgowego. Ruszyły konsultacje.
Ja wynika z komunikatu Ministerstwa Finansów z dnia 16 lutego 2022 r., do końca maja MF czeka na odpowiedzi zainteresowanych, czy należy uregulować zawód księgowego, a jeśli tak, to w jaki sposób.
Na początku roku pojawiły się informacje o planach ministerstwa dotyczących uregulowania zawodu księgowego. Część księgowych odebrała to jako rewanż MF za głośną krytykę Polskiego Ładu. Pomimo tego, że takie stanowisko przedstawicieli tego zawodu może być uzasadnione, to należy pamiętać, że pierwsze pogłoski wskazujące na prace nad uregulowaniem zawodu pojawiły się już wcześniej. Wstępnie projekt ustawy miał pojawić się już we wrześniu zeszłego roku.
MF na razie nie ujawniło projektu zmian, natomiast ogłosiło prekonsultacje dotyczące przyszłości zawodu księgowego. Dotychczas w Polsce nie było przepisów regulujących zawód księgowego. Ustawa o rachunkowości zawiera jedynie wymagania co do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych, w praktyce są to wymogi odnoszące się do funkcjonowania biur rachunkowych.
Od 2014 r. księgowi nie mają już obowiązku uzyskania certyfikatu księgowego, dokumentu potwierdzającego uzyskanie odpowiednich kwalifikacji i uprawnień. Obecnie takie potwierdzenie muszą posiadać tylko biegli rewidenci badający sprawozdania finansowe i doradcy podatkowi.
Ministerstwo opracowało kilkanaście pytań, podzielonych na cztery bloki tematyczne. Pytania dotyczą zarówno samego zawodu księgowego, jak i usług prowadzenia ksiąg rachunkowych.
Resort chce przede wszystkim ustalić, czy zawód księgowego wymaga jakiegokolwiek uregulowania, a jeśli tak, to jaki powinien być zakres czynności zastrzeżony dla niego. Czy uregulowania wymaga wykonywanie zawodu księgowego, czy prowadzenie biura rachunkowego, czy może jedynie podpisywanie sprawozdań finansowych?
Pytania umożliwiają także wskazanie innych propozycji dotyczących rozwoju tego zawodu.
Pytania są dostępne na stronie resortu finansów: